سرزمین سبز

وطن… وطن… وطن…

تو سبز و جاودان بمان…

…

وطن… وطن… وطن…

تو سبز و جاودان بمان…

Read Full Post »

مراسم تحلیف یا مراسم تحمیق

در جریان  مراسم تحلیف ریاست‌جمهوری و مسائل مربوطه قرار گرفته‌اید، نمایشی که اگر با دوره‌های قبلی این مراسم مقایسه شود خود گواه همه چیز است. مهمترین نکته هم عدم حضور چهره‌های شاخص سیاسی از جمله: هاشمی رفسنجانی، سید محمد خاتمی (که بنا به سنت رایج حضور رئیس‌جمهور قبلی در این مراسم لازم هست)، میرحسین موسوی، مهدی کروبی و سید حسن خمینی از این دست چهره‌ها بودند.

اما حضور برخی اشخاص که دارای وجه قابل قبولی در بین ملت بوده و سابقاً در حوزه سیاست و خصوصاً در روزهای اخیر خبری از اونها نبوده و حالا به یکباره در چنین مراسمی حضور داشتند بحث‌برانگیز بود، حضور برخی چهره‌های دیگر هم تکلیف‌شان از قبل مشخص بود.

حضور ساکت (مدیرعامل باشگاه فولاد سپاهان)، تاج (نائب رئیس فدراسیون فوتبال)، محمد مایلی‌کهن (سرمربی باشگاه سایپا)، حسین رضازاده (سرمربی فعلی تیم ملی وزنه‌بردای ایران) و افشین قطبی (سرمربی تیم فوتبال ایران) از این جمله بودند که اگر تا الان وجه‌ای هم بین مردم داشتند حالا با این قضیه با علامت سوال بزرگی روبرو شده‌اند که کدوم طرفی هستند با ملت یا با رژیم؟ البته ذکر این نکته هم لازم هست که اگر حضورشان با فعل اختیار بوده تکلیف مشخص است ولی اگر دعوتی بوده که چاره‌ای جز پذیرش نداشته‌اند خوب بر اونها هم هرجی نیست و عذرشان موجه است. دیدن چهره درهم قطبی شاید مؤید این مطلب باشه، به هر حال در این قحط ‌‌الرجال و همراه با کودتاچیان، برای نشان دادن مقبولیت در بین طبقات مختلف جامعه باید هم از هر حربه‌ای از جمله کشیدن پای چهره‌های محبوب مردمی استفاده شود.

پی‌نوشت: دیدن پست‌هایی که دوستان بلاگر بعد از دیدن مراسم تحلیف و حضور چهره‌های محبو‌ب‌‌شان خصوصاً افشین قطبی نوشته‌ بودند، و به شدت به این مربی تاخته بودند برام جای سؤال داره، اگه واقعاً ما خودمون به آزادی بیان و احترام به انتخاب دیگری ارج می‌نهیم، پس این چنین رفتارهایی ما رو هم زیر سؤال می‌بره. فکر کنم قطبی در این چند سال حضور در ایران عِرق ملی‌اش رو به همه ثابت کرده پس با عصبیت‌های بی‌خود سرمایه‌های خودمون رو نسوزونیم.

Read Full Post »

ندایی برای بیداری وجدان‌ها

ندایی از ایران

…خاموشی‌اش فریاد شد

سکوت دریا را به هم زد

و طوفانها برانگیخت

آه از چه سخن می‌گویم؟

ما بی‌چرا زندگانیم

آنان به چرا مرگ خود آگاهند

آتشی در سینه دارم جاودانی

عمر من مرگی است، نامش زندگانی.

چهل روز گذشت، زودتر از آنچه که فکرش را بکنیم، اما هنوز طنین ندای‌تان در گوش هر وجدان بیداری طنین‌انداز است و آرمان‌های‌تان سبزتر از همیشه امیدبخش ما برای عبور از تاریکی‌هاست. روح‌تان شاد. حماسه‌تان جاویدان.

Read Full Post »

ایران آزاد

حماسه خش و خاشاک برای ایران آزاد

به نام نکو گر بمیرم رواست

مرا نام باید که تن مرگ راست

(فردوسی)

Read Full Post »