Maze

یکی از سرگرمی‌های اینروزهام در اوقات فراغت سرگرم شدن با این بازی Maze موبایلم هست. نمی‌دونم چرا در این سال‌های کار کردن با کامپیوتر و موبایل هیچ‌وقت مثل خیلی‌ها علاقه‌مند به انواع و اقسام گیم‌ها (بازی‌ها) زرق و برق‌دار نشدم، اما از چند وقت پیش این Maze جمع و جور و ساده بدجور معتادم کرده، بالاخره بعد از مدت‌ها مقاومتم شکست!

به احتمال زیاد تا به حال تجربه یکبار گذراندن این نقطه سفید رنگ ریزه میزه از بین پیچ و خم خطوط مشکی ساده‌ای که مثل یک هزار تو بین تو و اون نقطه سیاه رنگ کوچولو که در سمت راست و پائین صفحه بازی بعنوان هدف غائی هست، را داشته‌اید.

یک چیزی که در این بازی Maze هست و برام خیلی جالبه تنوع زیاد مسیرهایی هست که در هر بار بازی کردن در اختیارت قرار می‌گیره خیلی شبیه همین روزها و روزمرگی‌های خودمون هست… مثل خیلی از مسیرهایی که برای رسیدن به هدف‌هامون در زندگی طی می‌کنیم و همیشه یک چیزی به اسم زمان هست که سایه به سایه مثل همون نقطه کوچولو سیاه رنگ اما پر هیبت که از ترس خورده نشدن توسط اون تمام فکر و انرژی‌ت رو می‌گذاری تا زودتر از اون خودت رو به هدف برسونی… بعضی وقت‌ها مسیر رو از اول اشتباه می‌ری و… بعضی وقت‌ها تا نیمه نرفتی و… بعضی وقت‌ها به موقع می‌رسی… و بعضی وقت‌ها هم انقدر ذهنت درگیر پیچیدگی‌های مسیر می‌شه که از مسیر سر راست غافل می‌شی، در حالیکه مسیر درست و ساده مثل یک اتوبان 6 بانده روبروت هست… خلاصه خیلی این Maze شبیه زندگی و مسیرهایی هست که داریم اون‌ها رو طی می‌کنیم، اما شاید تفاوت Maze و زندگی واقعی در این هست که اینجا توی زندگی واقعی نه Pauseی هست که با فشردنش فرصت مرور مسیر رو داشته باشی و نه حتی فرصتی هست تا بعضی مسیرها رو بعد از یکبار طی کردن و نرسیدن، بتونی دوباره بری. اینجا توی زندگی واقعی باید مثل آهن باشی تا نشکننت و مثل آب جاری و منعطف باشی تا توی هر مسیری که قرار گرفتی راه‌ت رو پیدا کنی… و البته صدهابار هوشیارتر بود.